Znalezionych wyników: 50

betsi,

Współczuję bardzo. Znowu przeżywasz, bądź teraz wsparciem dla partnera dla Niego to ogromny cios.
Strasznie przykre, że tacy młodzi ludzie odchodzą.

Trzymajcie się.

betsi,
To jest Twoje życie, nikt go za Ciebie nie przeżyje.

betsi,
Nie analizuj tego wszystkiego bo jest Ci gorzej. Jesteś dzielna dziewczyna a mąż teraz z góry się Wami opiekuje. Nie będzie Go fizycznie ale póki jest w Waszych sercach, jest z Wami.

Sprawdź koniecznie co tam syn ma w nodze ale jak nie boli, nie rośnie to już dobrze.

:tull:

betsi,
Jest Ci na pewno ciężko ale musisz iść pomału do przody, życie toczy się dalej a Ty masz syna, którego musisz wprowadzić w dorosłe życie.

betsi,

Ta tęsknota nie minie szybko, jeszcze trochę tych miesięcy przepłaczesz.

Trzymaj się, jesteś z nami tutaj, wspierasz innych, może to też jest dla Ciebie jakaś siła, bycie wśród nas, osób, które walczą lub jak Ty straciły najbliższych.

:/pociesza:/

betsi,

Pó tabletki to mało, jak wdraża się antydepresant to należy zaczynać od mniejszych dawek, później należy brać całą.
Relanium wiadomo trochę Cię otumani ale przez jakiś okres czasu trzeba się wspierać lekami jak sami sobie nie jesteśmy w stanie pomóc. Uważaj tylko bo relanium również uzależnia, okazjonalnie jak weźmiesz nic się nie stanie. Hydro zamuli ale i da Ci pospać. Może spróbuj psychoterapii, teraz najbardziej potrzebujesz wyrzucić z siebie swój ból a takie rozmowy mogą dużo pomóc.
Chodzisz do pracy, czy jesteś na zwolnieniu?

pozdrawiam

betsi,

Sama widzisz, że każdy żałobę musi przejść po swojemu, nie każdy lubi ją przeżywać w grupie. Twoja teściowa straciła syna, też to przeżywa. Dajcie sobie czas na poprawienie stosunków, nie zamartwiaj się dodatkowo tym jakie są między Wami relacje, to się kiedyś albo ustabilizuje albo nigdy nie będzie poprawnie i obie wersje, która by nie była będziesz musiała zaakceptować bo na siłę nic nie zrobisz.

Wciąż przeżywasz trudny czas i pewnie długo tak jeszcze będzie, bardzo mi przykro, że Cię to spotkało, że musisz męczyć się z tą sytuacją ale takie jest życie, czasami okrutne, czasami niesprawiedliwe ale musimy i chcemy żyć dalej mimo tym kłodom rzucanym nam pod nogi. Ty masz syna, On Cię bardzo potrzebuje, jeśli będzie widział mamę taką smutną, płaczącą, bez chęci na życie to uruchomi mu się w tej młodej główce, że mama też jest chora i zaraz straci mamę tak jak stracił tatę. Pomyśl o tym, musisz dla Niego żyć i walczyć ze swoimi słabościami nawet jak boli.

Czy Ty bierzesz jakieś antydepresanty/leki uspokajające, coś co pozwoli choć trochę ukoić Twój ból. Jeśli tak to oprócz antydepresantów dokładaj sobie jakąś hydroksyzynę lub w sytuacji bardzo ciężkie Afobam (ten uzależnia, więc ostrożnie), żeby przetrwać ten najgorszy czas i się jakoś ratować.

pozdrawiam Cię bardzo gorąco i przytulam z całych sił bo wiem jak jest Ci bardzo ciężko :tull:

I betsi, będzie tak niestety jeszcze długo. Czas leczy rany, ale blizna zostaje do końca. Nie damy Ci gotowej recepty na to, żeby było lepiej, bo jej nie ma, żałobę trzeba po prostu przeżyć. Może jakaś przyjaciółka, która pomogłaby Ci w tym trudnym czasie a może wizyty u psychologa, gdzie mogłabyś wyrzucić swój ból, wypłakać się, trochę pomogło by Ci stanąć na nogi.

:tull:

betsi,

Nikogo nie zmienisz, swoich teściów również, zmian może dokonać tylko każdy sam w sobie. Zostaw to wszystko, zajmij się sobą i dzieckiem, to jest teraz dla Ciebie najważniejsze, dla Twojego syna jest teraz potrzebna mama, która Go wesprze, będzie, bo On przeżywa również stratę taty.
Jeżeli teście nie chcą pomóc, nie chcą utrzymywać z Wami kontaktu to trzeba to zaakceptować, na siłę nic nie wymusisz, niczego nie wyprosisz ani nic nie jesteś w stanie zrobić jak tylko pogodzić się z tym co teraz jest w Twoim życiu. Może wszyscy potrzebujecie czasu i kiedyś te stosunki między Wami się poprawią albo i nie i to też trzeba będzie zaakceptować. Jeśli chcemy żeby było dobrze muszą zawsze chcieć dwie strony. Twoja złość, smutek, żal na teściów nic nie pomoże a tylko Ciebie wewnętrznie będzie flustrować i zabijać od środka.

Zajmij się swoim życiem, bądź samowystarczalna, nie licz na innych, w nieszczęściach poznajemy prawdziwych przyjaciół, Ci którzy się nie sprawdzają często odpadają, rodzin to również dotyczy a nie powinno no ale......takie jest życie.

Trzymaj się, pozdrawiam.

betsi,

Bardzo często nasi najbliżsi nie chcą nam powiedzieć, że coś jest nie tak, że czują się źle żeby właśnie nas nie martwić. Mąż wiedział, że przeżywasz to wszystko bardzo, że boisz się o Niego, że masz nerwicę i nie chciał dokładać Ci problemów. Na pewno mąż wiedział, że Jego stan jest ciężki, na pewno wiedział, że Jego życie zbliża się do końca, zapewne lekarze po ostatnich wynikach badań i znacznej progresji wyjaśnili mężowi, że nie jest dobrze, Ciebie chciał oszczędzić.

Nie rozmyślaj już o tym co lekarze i jak, to nic nie zmieni, już się z Nimi nie zobaczysz i szkoda nerw na roztrząsanie tematu, nie każdy jest empatyczny.
To nie Twoja wina, że tak się stało to po prostu skończył się czas Twojego męża tutaj.

betsi,

Każdy z nas rozumie Twój ból. Oboje z synem znaleźliście się w nowej dla Was sytuacji życiowej, w której oboje musicie na nowo wszystko sobie poukładać. Dla Ciebie i syna to bardzo trudne chwile i oboje potrzebujecie teraz wsparcia, mam nadzieję, że macie je w rodzinie, przyjaciołach, nie zamykaj się na ludzi bo samemu z tym bólem jest bardzo ciężko.

Żałoba u każdego trwa inaczej i trzeba ją przeżyć po swojemu, nie ma na nią jednej recepty, musisz znaleźć swoją, które pozwoli Ci przetrwać ten trudny czas jak najmniej poniewierając Ciebie psychicznie.

Bardzo mocno przytulam Ciebie i synka i życzę Wam dużo sił na przetrwanie :tull:

betsi,

Wiesz kochana z jakimi chorobami zmagamy się tutaj wszyscy na forum. Nie są to choroby łatwe, nie są to grypy, czy zapalenia płuc czy inne choroby, które można łatwo lub trochę trudniej ale jednak wyleczyć.

Rak, czy choroba Twojego męża jest niestety czymś co budzi w każdym ogromny strach, bo wiemy, że przeciwnik nie jest łatwy. Wiemy też, że mimo leczenia nie każdego da się wyleczyć, mówię tutaj ogólnie. Niestety są to wciąż choroby, które zbierają swoje żniwo, które są tak wyczerpujące fizycznie i psychicznie całe rodziny, w których choroba występuje.

Betsi, nie załamuj się proszę, teraz wzajemnie musicie się wspierać, wykrzesać siły, żeby żyć ile się da, ile los Wam ześle, czy inny stwórca, zależy kto w co wierzy.

Jest nam wszystkim bardzo przykro, że nie jest dobrze, wszyscy Wam kibicowali na pewno.

Poczekaj co powie lekarz na wizycie czy będzie jeszcze jakaś propozycja dla męża. Na pewno mąż jest w dobrych rękach a lekarze o ile będą mogli pomóc na pewno to zrobią ale wiesz z jaką chorobą mąż się zmaga i musisz mieć świadomość wszystkiego.

Betsi, jeśli chcesz pogadać, wypłakać się, cokolwiek to służę pw :tull: