Znalezionych wyników: 3

mój tatuś czuje się nieżle , ale bardzo szybko się męczy, no i psychicznie wiadomo,że jest załamany, dzisiaj jadę do rodziców więc sama się przekonam jak jest naprawdę, w środę następna chemia

ankita bardzo Ci współczuje, dobrze,że jesteś cały czas z mamą, wszystkie to będziemy przechodzić

Ja cały czas się boję, wiem, że najgorsze jest jeszcze przed nami. Nigdy nie miałam do czynienia z rakiem w rodzinie, taki żal czuję ,że wychodzę i poprostu wyje, tak szkoda jest rodziców. Najgorsze jest to odbieranie nadziej , pamietam ten dzień kiedy się dowiedzieliśmy ,że jest to guz trzustki, na początku miałam nadzieje,że nie ma nacieków, że tatuś jest w najlepszych rękach, że da się to zoperować; wtedy nawet nie chciałam myśleć o chemii wręcz odmawiałam.Po pierwszej biopsji kiedy okazało się, że nie ma komórek rakowych miałam nadzieję,że jest to chłoniak(rak ale o lepszym rokowaniu). Modliłam się,że jak tate otworzą to usuną to dziadostwo,ale niestety profesor niepozostawił złudzeń rokowanie do roku czasu,jak mi to powiedział to nogi mi się ugieły, pomyślałam tylko, Boże jak ja to powiem rodzicom. Potem jeszcze pojechałam do prof. Lampe ale cóż nie ma cudów nieoperacyjny rak.Teraz tatuś przyjmuje chemie, jest po pierwszym wlewie, ma okropne biegunki, czuje,że słabnie, siedzę i płacze, mam 35 lat niby mam swoją rodzinę, ale nie da się tego przeżyć.
Wybaczcie ,ale musiałam dać upust emocjom

Chyba nam wszystkim już tylko modlitwa pozostała, mój tatuś wyszedł w piatek ze szpitala po chemii folfirinox, a dzisiaj znowy musiał wrocić na oddział z powodu biegunki. Jak to wszystko przeżyć????